Mijn vriendin en ik droomden al een paar jaar om weer eens een huttentocht te lopen. Onze mannen liepen al een paar jaar met een groep mannen huttentochten. Nu onze kinderen groter werden, vonden we het tijd worden dat wij meiden ook een huttentocht gaan plannen. Twee jaar geleden hebben we onze eerste huttentocht gelopen met een paar vrouwen. Afgelopen jaar hebben we onze 2e tocht gelopen met nog een wandelmaatje.
De voorbereiding op een huttentocht door de Silvretta
In de voorbereiding hebben we gekeken hoe ver we wilden rijden met de auto. We wilden in de nacht vertrekken zodat we van vrijdag t/m maandag konden wandelen. Het moest dus ook niet al te ver zijn maar wel met echte (lees boven de 1500 meter) bergen. Ook wilde we een rondje lopen, de auto moest strategisch neergezet worden. De 1e en de laatste dag wilden we niet te lang wandelen i.v.m. aankomst en vertrek.
Uiteindelijk hadden we een mooie huttentocht gevonden in de Silvrettagruppe. We zouden de 1e dag naar de Klöstaler hütte gaan, dag 2 naar de Tübingerhütte en als laatste de Saarbrücker Hütte bezoeken. Ik reserveerde de hutten. Twee weken voor vertrek kwamen we er achter dat de Klöstertaler Hütte een onbemande hut is en dat we daar een sleutel voor nodig hadden. Oei, dat was even schakelen. We hebben in Nederland eerst een sleutel bij de NKBV moeten aanvragen om in deze hut te kunnen. De NKBV heeft een paar sleutels (lees lopers) die je in onbemande hutten kan gebruiken. Je betaald eerst borg en dan wordt de sleutel naar je opgestuurd.
In deze hut is geen elektriciteit en eten aanwezig. Je moet dus zelf je eten meenemen en voor een slaapzak zorgen. Dit was best spannend want we hadden het nog niet eerder meegemaakt.
Dag 1 van de huttentocht door de Silvretta
Ik vertrok samen met mijn 2 wandelmaatjes om 3:00 in de nacht richting Oostenrijk. Het zou zo 8 à 9 uur rijden zijn. We kwamen na een rustige rit aan bij het plaatsje Bielerhöhe. Het bestaat uit een paar hotels, een klein wit kerkje en een parkeerplaats waar je prima kan parkeren en je auto kan laten staan.
In dee ochtend scheen de zon met wolken in de lucht. Prima weer om naar de Klöstertaler hütte te lopen, de onbemande hut op 2.362 m.
Off we go!
Het pad was makkelijk te vinden en we liepen langs het Silvretta stuwmeer naar het begin van de route. We moesten eerst door de tunnel lopen die een bijzondere ervaring opriep. In de tunnel waren er namelijk lichtpunten geplaatst en het licht kleurde in allerlei tinten tegelijkertijd en op de achtergrond hoorden we klassieke muziek. Heel bijzonder om erdoorheen te lopen.
Als de sleutel niet op de deur past
Uit de tunnel straalde de zon ons tegemoet. Het smeltwater van de bergen zorgde voor kabbelende beekjes en stroompjes. Het pad was makkelijk te volgen en na een kleine 3 uur zagen we de hut al liggen. We liepen naar de voordeur, maar wat bleek de sleutel paste er niet in!
We liepen om de hut heen en probeerde andere deuren maar ook daar paste de sleutel niet! Wat nu? 2 uur teruglopen naar de auto? Naar de volgende hut lopen? Maar dat was te ver, het was al tegen 17:00 uur.
Ik besloot nog 1x een rondje om de hut te maken en toen zag ik onder het trappetje nog een deur van hout die ik open kon duwen en daarachter was een gang naar binnen. Ik riep snel de anderen en we liepen met ons drieën naar binnen, wat best spannend was. Het was donker en we moesten een trap omhoog daar kwamen we in een centrale hal met nog een deur en daar paste de sleutel gelukkig wel! Er was een keuken waar je kon zitten en er stond een gasfornuis die tevens de warmtebron was. Daarnaast lag er hout met emmers water ernaast. Achter de keuken was de slaapzaal. In heel de hut was geen elektriciteit. We slaakten een zucht van opluchting!!
Overnachten in een onbemande berghut
Het water stond al klaar in emmers, maar we moesten zelf het vuur nog aansteken. We hadden kant en klare maaltijden meegenomen waar alleen heet water in hoefde. Het voelde heel knus en gezellig zo met ons drieën. Het was allemaal een beetje behelpen met afwassen en tandenpoetsen, maar het had ook wel weer wat. We misten wel een beetje de reuring en gezelligheid die je in bemande hutten hebt. Later op de avond kwamen er nog 2 groepen, maar toen lagen wij al lekker te slapen.
Dag 2 van de Silvretta huttentocht – naar de Tübingerhütte
De volgende ochtend was het fornuis gelukkig al wam gemaakt. Er stond een pan met heet water gereed zodat we het ontbijt konden klaarmaken en thee konden drinken. Voordat we weg gingen moesten we eerst nog beneden hout zagen en kloven om de voorraad aan te vullen voor de volgende gasten. Dit was gelijk een goede warming-up en het was ook leuk om te doen. We voelden ons heel stoer!
Buiten was het prachtig weer we hadden zin om naar de Tübingerhütte te gaan. De route van onze huttentocht door de Silvretta liep vandaag via de Saarbrücker hütte. We volgden het pad volgens de kaart en poetsten onderweg onze tanden nog even bij de rivier. Volgens de kaart moesten we een brugje over en dan naar links. Het was prachtig weer, we liepen langs een riviertje met ijskoud water, alpenbloempjes en groen fris gras.
Na een uur lopen vonden wij het wel erg lang duren met dat bruggetje. We keken nog eens op de kaart en vermoeden dat we er al lang hadden moeten zijn. We liepen steeds meer richting het stuwmeer waar we de huttentocht gestart waren. We besloten terug te lopen. We kwamen weer terug bij de Klöstertalerhütte, keken nog eens goed rond en zagen het bruggetje. Aan de overkant stond het bordje met Saarbrücker hütte en Tübingerhütte erop. We baalde want we hadden anderhalf uur verspeeld door verkeerd te lopen.
Neem een actuele kaart mee
Weer wat geleerd, voortaan vaker op de kaart kijken en oriënteren. Later kwam ik er ook nog eens achter dat ik een veel te oude kaart had meegenomen en dat sommige paden niet meer bestonden.
We gingen al vrij snel stijgen. Het was prachtig, alleen er lag nog veel sneeuw. Het uitzicht was supermooi. Het pad was nog steeds goed te lopen. Onderweg kwamen we kleine gletsjer meren tegen die prachtig blauw getint waren. Ik liep er met blote voeten even in. Wauw dat was koud! Na een korte pauze liepen we verder en aan de andere kant van de kam moesten we naar beneden. Aan de andere kant van de kam lag nog zoveel sneeuw dat we het op een gegeven moment glijdend op onze billen afdaalde omdat dit veel sneller was. De sneeuw werd erg papperig op sommige plekken. Het was leuk en spannend tegelijk. En we hadden geluk, want twee vrouwen die voor ons liepen hadden het al voorgedaan.
Hoogteziekte tijdens de huttentocht?
Helaas kreeg ik steeds meer hoofdpijn en voelde me steeds beroerder worden. Omdat we ‘s ochtends anderhalf uur verspeeld hadden, kwamen we pas tegen drieën bij de Saarbrücker hütte aan. Op het bord stond dat het nog 2,5 uur lopen was naar de Tübingerhütte. We zagen dat het pad omhoog ging richting de Östl. Platten spitze op 2852 meter. Wederom zouden we een heel stuk door de sneeuw moeten stampen.
Ik vroeg me serieus af of ik dit zou redden in mijn beroerde toestand, want ik begon steeds misselijker te worden. We besloten om in de Saarbrücker hütte te vragen of we daar konden overnachten. Helaas was deze hut vol (door de corona maatregelen waren de plekken beperkt). Gelukkig dacht de eigenaar mee. De tocht naar de Tübingerhütte was geen optie omdat de sneeuw papperig was geworden en voor mij te zwaar zou zijn in mijn toestand. De eigenaar adviseerde het Madlenerhause op 1986 meter in het dal. Zo behulpzaam als de huttenwaard was, had hij de hut voor ons gebeld en gereserveerd en daarnaast ook meteen de Tübingerhütte afgezegd. We daalden eerst een heel stuk af via een asfalt pad. Na een half uur kwam het bordje in zicht voor het Madlenerhause. Dit pad was redelijk op dezelfde hoogte zodat we niet heel sterk hoefden te dalen of te stijgen.
De laatste loodjes
Ik voelde me steeds beroerder en ik wist dat ik steeds langzamer liep en vaak stopte. Ik wist ook dat ik door moest lopen. Dit was mentaal zwaar; ik kon niet meer maar ik wist ook dat ik niet kon stoppen want me moesten naar de Madlenerhause. We liepen toch nog 3 uur lang en kwamen pas om 18:30 bij de hut aan. Het duurde voor mij uren! Aangekomen bij de hut dook ik meteen mijn bed in.
Volgens mijn 2 wandelmaatjes was het eten heerlijk (helaas wel een stuk duurder doordat het een privé hut was). Later beseften we hoe kwetsbaar je bent in de bergen. Als er iemand ziek wordt of gewond raakt, ben je op elkaar aangewezen en moet je elkaar helpen. Mentaal en fysiek is het dan voor iedereen zwaar.
Dag 3 Madlenerhause – Saarbrückerhütte
Na een goede nachtrust werd ik de volgende ochtend wakker en was mijn hoofdpijn en misselijkheid gelukkig weg. Ik besloot dat ik me fysiek goed genoeg voelde om door te gaan. Onze planning voor de huttentocht door de Silvretta moesten we wel aanpassen. We zouden sowieso de 3e nacht in de Saarbrückerhütte overnachten. We besloten via een andere weg erheen te lopen. Omdat we nu in weer in Bielerhöhe zaten, besloten we de auto te pakken en iets verderop naar Öbervermuntwerk te rijden en daar de auto neer te zetten. Van hieruit namen we het wandelpad richting de Saarbrückerhütte. Dit scheelde ons uren op asfalt lopen. Het bergpad was goed te lopen en fysiek niet heel zwaar, aangezien ik nog een beetje moest bijkomen van de vorige dag. Het was een prachtig pad al slingerend omhoog. Wolken en zon wisselde elkaar af en onderweg kwamen we langs sneeuw en alpenbloempjes.
Rond 13:00 waren we bij de Saarbrückerhütte. Het was een prachtig uitzicht: allemaal besneeuwde bergen. We besloten het er even lekker van te nemen en bestelden Kaiserschmarrn. Daarna installeerde we ons in de hut.
De aantrekkingskracht van sneeuw!
Mijn wandelmaatje had zin om een stuk richting de Östl. Platten spitze te lopen. De sneeuw had zo’n aantrekkingskracht die konden we niet weerstaan. Met ons drieën liepen we met wandelstokken, een lichte rugzak met zonnebril, water, hoogtemeter, snacks erin en onze regenbroek aan kniehoog door de sneeuw. We hadden veel pret en het was ook een beetje spelen in de sneeuw. Met de stokken konden we voelen hoe diep de sneeuw was en of er geen holte onder de sneeuw lag. Mijn ene wandelmaatje besloot op een steen in de zon te gaan liggen. Ik liep met het andere wandelmaatje richting de spitze.
We besloten om te kijken hoever we zouden komen, maar als het te gevaarlijk werd, dan zouden we terug gaan. Uiteindelijk kwamen we tot een hoogte van 2710m. We genoten van de prachtige woeste bergen en besloten weer terug te gaan naar onze andere vriendin die nog steeds op een steen lag te zonnen.
S’avonds hebben we in de hut heerlijk gegeten en spelletjes gespeeld.
Dag 4 Einde Silvretta huttentocht avontuur!
Vandaag reden we terug naar Nederland. Na het ontbijt liepen we hetzelfde pad terug naar de auto. De koeien verwelkomden ons bij de auto. Het was wederom prachtig weer. We namen afscheid van de sneeuw en prachtige bergen. De huttentocht door de Silvrettagruppe was anders gelopen dan gepland, maar we hebben toch mooie dagen gehad en erg veel geleerd.
Maak kennis met Mirjam
Mirjam
@vanbuitennaarbinnencoaching
Hi mijn naam is Mirjam van der Wal ik ben 46 jaar. In het dagelijks leven ben ik Life en buiten coach www.vanbuitennaarbinnencoaching.nl en werk ik als persoonlijk begeleider in de verstandelijk gehandicapten zorg.
Ik was 19 toen ik voor het eerst bergen zag tijdens een jongerenvakantie in de Pyreneeën. Ik was meteen verkocht! Het jaar daarop ging ik een huttentocht doen in Oostenrijk en ontmoette ook mijn lief. Met mijn lief (Henry) hebben ik verschillende huttentochten gelopen en cursussen gedaan.
Wat mij zo trekt aan huttentochten is de prachtige bergen, natuur, het afwisselende landschap. Maar ik ontdek ook het stukje wildheid in mij. Dat is een deel in mij wat mij wil uitdagen, verbinding wil maken met de bomen, regen, golven en bergen. Het geeft een gevoel van vrijheid maar ik kom ook angst tegen. Dat heeft alles te maken met en stukje controle loslaten. Op Instagram kun je me volgen op @vanbuitennaarbinnencoaching.
Lijkt het jou nu ook tof om een keer van berghut naar berghut door de bergen te trekken? Meiden in de Bergen laat je met haar huttentochten de bergen beleven samen met andere vrouwen! Bekijk de huttentochten die er dit jaar gepland staan.
