Op naar mijn eerste huttentocht ervaring: “Stappend een nieuwe bergtop op, voetje voor voetje, een intens frisse lucht langs mijn wangen en plots het geluid van een bergmarmot. Ik zet mijn wandelstokken naast me neer en kijk om me heen: hier sta ik dan. Eindelijk! Mijn grote droom: hiken in de ruige natuur, van top naar top, van berghut naar berghut. Man, wat voel ik me gelukkig! Ik heb een klein beetje prikkende oogjes: ja ik ben zó blij dat ik eindelijk op de knop BOEKEN gedrukt heb. Dit pakt helemaal niemand meer van me af.”

Eindelijk is het zover, mijn eerste huttentocht!

Eind augustus 2022 vertrok ik om 7.00 met de trein vanuit het Duitse Emmerich, bij mij vlak over de grens, richting Oostenrijk voor een huttentocht naar het Ratikon-gebergte. Als wandel- en natuurfanaat lonkte de mooie plaatjes en reizen van Sietske van Meiden in de Bergen al een tijdje. Maar ja, zoals dat gaat als jonge moeder, blijft het lang bij dromen. Gelukkig stond deze mooie reis gepland nét buiten de schoolvakanties, zodat het thuis organisatorisch te doen was als ik een kleine week van huis zou gaan.

Trainen voor mijn eerste huttentocht

Ik had wel twijfels over mijn conditie, want het was de huttentocht voor ‘gevorderden’ die ik zou gaan doen. Sietske gaf me de moed om lekker te gaan trainen en voorzag dat het zeker goed zou komen. Ik had tenslotte een prima basisconditie en ik had nog even de tijd om vooral de hoogtemeters en krachttraining wat meer op te voeren. Ik nam af en toe een lesje extra pump op de sportschool en beklom wat vaker een stuwwal in de buurt. Daarnaast maakte ik zo om de twee weken een wat grotere wandeltocht van z’n 10-15 km. Al met al niet een heel strak trainingsregime, dus het lijkt me voor iedereen haalbaar, zeker als je zelf regelmatig sport én wandelt, want je pezen en spieren moeten wel gewend zijn aan de beweging en klappen van het klimmen en vooral afdalen tijdens het wandelen in de bergen.

Wat neem ik mee?

Maar naast het stukje conditie kwam daar ook de uitrusting om de hoek kijken. Voor een huttentocht had ik toch écht hele andere zaken nodig dan (halve) dagtochtjes in Nederland. Het begon al met zoeken naar de juiste schoenen. Hoewel er mensen zijn zweren bij trailrun schoenen of genoegen nemen met wat eenvoudige wandelschoenen, raadde Sietske mij aan te kijken naar goede B/C bergschoenen. Dit was een zoektocht met mijn grote, smalle voeten. Maar uiteindelijk heb ik heerlijke schoenen gevonden. Als extra tip wil ik meegeven om, als jij wellicht soms last hebt van je voeten, eens langs een podoloog te gaan. Ik had met mijn nieuwe schoenen soms last van een doof gevoel in mijn voeten. Door het laten aanmeten van een zool en de voor mij juiste strik-instructies heb ik nu heerlijk lopende schoenen. De podoloog heeft hier voor mij echt verschil in gemaakt.

En dan ook maar een nieuwe rugzak

Ik ging ook op pad voor een nieuw rugzak. Dat leek me trouwens wel een ding: zo’n zware tas meesjouwen de hele dag. Als je me met een rugzakje laat rondschouwen over een beurs loop ik binnen een uur met een zere rug en schouders. Maar wandelrugzakken zijn echt een hele andere wereld: ik heb in de winkel verschillende modellen gepast en de fijnste mee naar huis genomen. Tijdens het wandelen heb ik geen moment last gehad mijn de kilo’s, schuurplekken of andere ongemakken. Ik wandelde thuis in de voorbereiding altijd met een kleinere wandelrugzak, om zo al wel te wennen aan wat kilo’s en mijn balans die veranderd als je met een gevulde rugzak loopt.

Alleen was ik er met schoenen en een rugzak nog niet. Er kwamen nog veel meer spullen bij: wandelstokken, EHBO-setje, een warme jas, een regenjas, een regenbroek, een lakenzak, hoofdlichtjes, badslippers en ga zo maar door. De mooie paklijst van Sietske werd steeds meer aangevuld met gekochte en geleende spullen. Ik moet zeggen dat mijn rugzak echt tot de nok toe gevuld zat. Wat ik niet verwacht had, is dat wandelstokken écht een verrijking zijn tijdens het wandelen, dus die zou ik zeker meenemen! En ik blijkt wel een beetje een koukleum te zijn, want ik had mijn dikke bufferjas toch achtergelaten in het eerste pension waar we sliepen omdat de weersverwachtingen goed waren. Ik heb het niet koud gehad, maar als de temperatuur toch iets lager was geweest of meer regen dan had ik hem denk ik toch gemist.

En dan nu het échte werk!

Dat waren de voorbereidingen, of eigenlijk ook de voorpret :-). Laten we naar de reis zelf gaan! Daar stond ik dan in Duitsland op de eerste trein te wachten met mijn rugzak en een extra tas met proviand voor de reis. Het avontuur was begonnen! Ik reisde op een interrail-pas, dat was uiteindelijk het makkelijkste én voordeligste. Vroeg boeken was goedkoper geweest, maar dat durfde ik niet helemaal aan gezien Covid die nog vers in het geheugen lag. De reis was zo gepland dat mijn aankomst in Oostenrijk eind van de middag was. Helaas gooide een ongeluk op het spoor roet in het eten. Met heel veel geluk kon ik op tijd uit de laatste trein in Blundenz springen en meteen in de allerlaatste bus van de dag gestapt de berg op naar het pension.

Mijn tip: reis een dag van tevoren en boek zelf een hotelovernachting dichtbij of in een grote stad, zoals Innsbruck of Zurich. Reis vervolgens op de laatste dag vanaf daar verder. Dit scheelt jou een paar hartverzakkingen en in het Duits wegwijs proberen te worden op een afgeladen station vol met gestrande reizigers ;-).

Nu kan het huttentochtavontuur beginnen

Na mijn bewogen treinavontuur kon ik meteen aanschuiven voor het eerste diner met mijn reisgenoten. We aten een heerlijke pesto pasta en leerden met een leuke introductievraag van Sietske meer over elkaar kennen. Misschien een beetje onwennig zo de eerste avond, maar dat was er na de eerste nacht met zijn allen op één kamer wel af. Door de kans op onweer begon de eerste wandeldag met een stukje gondel en daarna een ‘normale’ grindweg. Heel even dacht ik: owjee, we zullen toch niet alle dagen over dit soort wegen gaan lopen? Ik had toch andere plaatjes in mijn hoofd.

Twee uur later was ik gerustgesteld toen we tussen de bosbessen- en heidestruiken over piepsmalle paadjes wandelen. En die grindwegen heb ik ook niet meer teruggezien tijdens de tocht: we hebben werkelijk in een adembenemend landschap gelopen, afwisselend van grazige almen tot rotsformaties alsof je op de maan loopt. En dit is dan ook datgene dat me zo ontzettend aantrekt aan een huttentocht: je loopt de ‘normale bewoonde wereld’ uit en dompelt jezelf 4 dagen onder in natuur, landschap en het bergleven. Een heerlijke bubbel waar ik pas uitkwam toen ik opeens weer asfalt onder mijn voeten had.

“Uit mijn dagboekje, dag 3: “Wat een mooie tocht vandaag! Prachtige kleine paden, wel veel stukken stijgen. Het was echt hijgen en in een slakkengang naar boven, maar wel lekker dat je wordt meegezogen door de groep: gewoon voetje voor voetje naar de top of over de pas. Het landschap was adembenemend vandaag, een beetje alsof er ieder moment een troep orks of Aragorn op zijn paard kon opduiken.”

Het bergleven tijdens mijn eerst huttentocht

Het bergleven in de hutten vond ik ook een heerlijke ervaring. Iedereen die overnacht in een berghut is redelijk gelijkgestemd. Een soort camping-gevoel maar dan met meer luxe: je doucht soms met muntjes, deelt sanitair, slaapt samen op een kamer maar kunt er ook heerlijk eten, drinken en gezellig een potje Uno of kwartet spelen. Ik kan dus zelf heel erg genieten van lokale gerechten dus ik heb me heerlijk verwend met kaiserschmarrn, speckknödel, schnitzels, spätzle en verschillende taarten.

Wat is mij het meest bijgebleven?

Als ik terugkijk, zijn er een paar dingen die me het meeste zijn bijgebleven: de beklimming van twee echte bergtoppen. Je weet wel, met van die topjes met mooie kruizen bovenop. Het is een magisch gevoel om een beetje ‘bovenop’ de wereld te staan. Maar ook een simpele middagpauze, waarbij we onze lunchpakketjes opknabbelden in de zon met uitzicht op Zwitserland.

De roep van bergmarmotten en het spotten van andere wilde dieren en planten. En ook de dynamiek van de groep waar we mee waren: gelijkgestemde meiden waarmee we heerlijke gesprekken hebben gehad en ontzettend veel gelachen. Het was gewoon intens gezellig en het viel me tijdens het lopen op dat iedereen zichzelf op de één of andere manier ‘tegenkomt’. Het maakt niet uit als de ene net wat minder conditie heeft (mijn knieën konden het vele afdalen de laatste dag nog maar moeilijk aan). De ander is namelijk net iets angstiger voor afdalen of hoogte en weer een ander heeft op een bepaald moment een kleine mentale blokkade. Dit brengt de groep heel erg naar elkaar toe en smeet ook een band. Dat vond ik echt bijzonder om te ervaren!

Van onervaren bergloper naar BergMeid!

Sietske verdient ook een pluim. Zij heeft de reis zo opgebouwd dat ik vertrok als onervaren bergloper, maar door steeds in kleine ‘brokjes’ kennis te geven, heb ik de hele reis vol vertrouwen gelopen, ook op zwaardere en moeilijkere stukken. Zo zorgde een half uurtje ‘griptraining’ bij de berghut er bijvoorbeeld voor dat ik ontdekte hoeveel grip ik had met mijn bergschoenen op gladde stenen. Ook hadden we tijdens de tocht een momentje tussendoor om te oefenen met klauteren in rotsachtig terrein. Of ik leerde hoe ik moest gaan met afdalen op paden met rollende keitjes. Dit alles gaf mij écht een vertrouwensboost en de nodige ervaring die ik allemaal ‘opeens’ in de praktijk kon brengen op de laatste dag waarbij we samen een écht, échte grote bergtop gingen beklimmen.

Mijn eerste huttentocht voelde als een reis van twee weken

Ik ben 6 dagen weggeweest, maar het voelde als een reiservaring van twee weken. Het voordeel van een reis bij Meiden in de Bergen vind ik dat je verder geen stress hebt van boekingen of aanmelden in berghutten. Je hebt geen stress over de juiste route, geen stress om het weer in de gaten te houden, geen stress als je toch vergeten bent je waterfles te vullen (Sietske to the rescue met haar waterfilter). Je kunt gewoon lopen, genieten, ervaren…echt, ik stap het liefst zo morgen weer in de trein richting Oostenrijk!

Helaas zal het me dit voorlopig niet meer lukken, want 6 maanden na de reis is er bij mij borstkanker geconstateerd (heb ik dus waarschijnlijk ook nog een tumor die bergen op moeten sjouwen als extra gewicht ;-)!) Voor nu ben ik dus bezig met een hele andere reis, een reis naar genezing! Het maakt me nu wel extra blij dat ik de huttentocht gedaan heb en dat is dan ook mijn boodschap aan jou, lezer van deze blog: ga het gewoon doen als dit ook al jaren bovenaan jou lijstje staat. Gun het jezelf en ga genieten!

Lijkt het jou nu ook tof om een keer van hut naar hut door de bergen te wandelen? Meiden in de Bergen laat je met haar Sportieve BergMeid huttentocht door het Rätikon gebergte de bergen beleven samen met andere vrouwen! In vijf dagen trek je door dit prachtige en stukje Alpen.