Wie wil er nu niet een huttentocht door de Dolomieten maken? Door een gebied wat toegankelijk is voor beginners, maar waar de ruige kalkbergen afsteken tegen de groene alpenweides. Hoe gaaf zou het dan zijn om dit samen met mijn vriend, ouders en zusje te doen? Dat leek mijn ouders wel wat, een huttentocht. Dus zo gezegd, zo gedaan!
Huttentocht Dolomieten – trainen met rugzak
Ongetraind een huttentocht door de Dolomieten leek ons geen goed plan. We moesten dus aan de bak, inclusief bepakking voor vier of vijf dagen. “En kan Bijou dan ook mee?”, vroeg mijn moeder. De kleine berggeit kan ook mee!
Als Bijou meegaat, moet ze ook wel haar eigen rugzak hebben waar ze wat van haar spullen in kan dragen. Voor degene die het nog niet doorhebben, Bijou is de hond van mijn ouders. Een kruising tussen een Bordercollie en een Boerenfox. Ze heeft het leervermogen en enigszins neurotische focus van de Bordercollie, maar ze ziet eruit als de Boerenfox én heeft ADHD. De perfecte combinatie om ook gewoon mee te nemen op huttentocht.
Het is dus goed mogelijk om een hond mee te nemen op huttentocht in de Dolomieten. In de hutten waar wij verbleven was het geen probleem en sliep ze gewoon bij ons op de kamer.
Mijn ouders kregen dus de opdracht om te trainen met een rugzak om, een aantal maanden voordat we op avontuur gingen. Bijou vond het maar niets, zo’n een rugzak op haar rug. Toch wende het gelukkig redelijk snel. Naast de wandelingen die we in Nederland hebben gemaakt, zijn we ook een weekend naar de Ardennen geweest om te oefenen op heuvelachtig terrein. Een goede voorbereiding is het halve werk, dus kom maar op met die huttentocht in de Dolomieten!
Een winterse start
De tocht stond begin september gepland, gezellig met (bijna) de hele familie en hond op pad. In het weekend dat we aankwamen was de eerste sneeuw in Val di Fassa gevallen. Dit was geen verrassing want blijkbaar is dat altijd zo, vertelde de eigenaresse van het Pensioen waar we de eerste nacht verbleven.
De eerste wandeldag begon met een bustocht naar het Lago di Fedaia vanwaar de klim omhoog ging. Ondanks dat het lekker zonnig was, was het wel frisjes. De sneeuw die dat weekend gevallen was, bedekte hier en daar het pad. De glibberige route zorgde meteen voor extra uitdaging. Mijn moeder kan prima lopen, maar ze heeft soms last van hoogtevrees als paadjes te smal worden. Door de sneeuw omhoog lopen was dan ook wel spannend. Het gevolg was dat we bijna de hele ochtend over de eerste vijf kilometer hebben gedaan (uiteraard geen probleem, je wilt je ouders niet te veel pushen natuurlijk ;-)).
Tijdens onze huttentocht door de Dolomieten tankten we even bij, bij rifugio Viel Dal Pan. Vanaf de hut zag je aan de overkant van het dal de Marmolada gletsjer liggen. Mooi, dat uitzicht. Echt genieten!
Op naar de Passo Pordoi
Het tweede gedeelte van de tocht was spectaculair. We zijn bij de Passo Pordoi met de lift omhoog gegaan naar de Sass Pordoi. Bovenop het bergplateau lag nog veel sneeuw, maar wat een uitzicht! We keken recht op de Sella torens. De vormen van het massief zijn lastig te omschrijven, maar het ziet er erg indrukwekkend uit! Meters hoge, bijna loodrechte wanden..
Nadat we weer met de lift naar beneden zijn gegaan, vervolgden we onze weg richting de Friedrich August Hütte. Een supermooie, moderne hut, maar toch met de authentieke huttenstijl en gemütlichkeit. Een echte aanrader voor tijdens de huttentocht door de Dolomieten! Het was een lange, maar ook meer dan geslaagde eerste dag. Met als wandelend hoogtepunt Bijou die met haar rugzak een wandelende attractie was voor alle mensen die we onderweg tegenkwamen
Dag 2 huttentoch Dolomieten: Om of door de bergen?
Schotse Hooglanders in de Dolomieten? Misschien waren ze verdwaald, maar bij ons vertrek stonden ze vlakbij de hut!
Vandaag hadden we een keuze qua route. Over de pas die tussen de Punta Grohmann en Sassolungo via rifugio Toni Demetz Hütte liep of om deze bergtoppen heen. De één was flink klimmen, de andere bleef relatief vlak over de hele route. Dilemma, of met de hele groep eromheen en een beetje een minder uitdagende tocht of opsplitsen en de jonge garde over de pas en de oude garde eromheen.
We zijn nu in de Dolomieten, dan ook maar wat uitdaging meepakken!
Mijn idee? We zijn nu in de Dolomieten dan ook maar wat uitdaging meepakken! Dat hebben we geweten. Ondanks dat het maar een klim van ongeveer 450 meter was, was die lekker stijl. De hut lag echt precies op de pasovergang in de oksel van de twee bergtoppen. We hebben hier genoten van een heerlijk stuk taart om vervolgens onze weg aan de andere kant van de pas door de sneeuw te vervolgen. We liepen door het Dantersasc Langkofelkar, een soort maanlandschap met grote rotsblokken en steengruis. Alleen was nu alles bedekt met sneeuw, omdat dit gedeelte precies in de luwte van de bergen ligt. We konden hier en daar dan ook lekker naar beneden glijden.
Mijn ouders zijn via rifugio Emilio Comici om het bergmassief heen gelopen. In deze hut hebben ze ook genoten van een heerlijk gebakje. Uiteindelijk ontmoeten we elkaar weer onderaan het bergmassief net voorbij rifugio Vicenza. Samen vervolgden we onze weg richting rifugio Sasso Piatto. Vanaf deze hut had je mooi uitzicht over een gedeelte van de grootste alpenweide van Europa, de Alpen di Siusi.
Dag 3: Naar de Rosengarten
Dag drie stond de zwaarste etappe van de Dolomieten huttentocht op het programma, namelijk naar rifugio Passo Principe. De tocht begon rustig over een relatief vlak pad net onder de bergkam, langs een weide met koeien. Bijoux had duidelijk goed geslapen, want die sprintte lekker vooruit.
Dit gedeelte van de route gaat over de Dolomiten Höhenweg, waarna wij afbogen richting Pino Cembro di Val Duron. We staken een drooggevallen rivierbedding over om de eerste klim van de dag in te zetten richting onze lunchpauze, rifugio Antermoia. De klim van 500 hoogtemeters voelde twee keer zo zwaar door de zon die vol op ons hoofd scheen. Naarmate we dichter bij de hut kwamen, veranderde het landschap om ons heen weer van groene weides in grijze steenmassa’s.
Door een maanlandschap naar Rifugio Passo Principe
Via Pas de Dona kwamen we bij Rifugio Antermoia, wat ligt aan het gelijknamige bergmeer Antermoa. De hut ligt in het hart van het Rosengarten massief welke gedomineerd wordt door de Catinaccio D’Antermoia. In de hut genoten we van een heerlijk Italiaanse knödel. Na onze buikjes gevuld te hebben, hadden we nog een kleine vier kilometer te gaan tot onze volgende overnachtingsplek tijdens onze huttentocht door de Dolomieten.
Het pad ging dwars door de Rosengarten via Pas de Antermoa langs de westelijke helling van de Catinaccio D’Antermoia naar rifugio Passo Principe. Met een volle buik mochten we meteen 200 meter stijgen. De meters gingen moeizaam doordat we door het losse steengruis liepen. Bart was zo galant om de tas van mijn moeder over te nemen toen het wat te zwaar werd. Op de pas aangekomen, hadden we echt magnifiek uitzicht over heel het gebergte!
Het leek wel alsof we in het midden van een maanlandschap belandt waren. Overal waar je keek zag je rotsen en gesteente. Ik besefte me maar weer al te goed hoe klein we als mens eigenlijk zijn. De afdaling langs de westhelling van de Catinaccio D’Antermoia was smal en uitdagend, maar we hebben het met zijn allen gedaan! Onze dappere ‘berggeit’ had vrij weinig moeite met de tocht, alleen liep ze haar pootjes kapot op het gesteente.
Dag 4: Terug naar het dal
De laatste dag alweer. De zon kwam nog niet boven de bergen uit waardoor het fris was. Je vraagt je af wat er kan overleven in zo een omgeving, maar toch zagen we een enkele steenbok op de bergflanken.
Opsplitsen in twee teams
Bij rifugio Vajolet zijn we weer opgesplitst. Mijn ouders en Bijoux zijn verder het dal ingelopen terwijl wij een de-tour maakten via Col de Barbolada over de pas tussen de Mugoni en Le Cigolade door. Van hieruit zijn we richting Vigo di Fassa afgedaald. Sommige vinden stijgen altijd zwaar, maar twee uur afdalen is toch ook echt wel een aanslag op je spieren en gewrichten. Geef mij dan toch maar de inspanning van het stijgen! Halverwege de middag kwamen we terug bij het hotel.
Deze huttentocht door de Dolomieten is een aanrader!
Het was echt een leuke tocht door een mooi en ruig gebied waarin iedereen zijn eigen uitdaging heeft gevonden. Het is zeker een aanrader als je met de hele familie een keer op pad wilt. Een goede basisconditie is uiteraard wel vereist.
Route huttentocht Dolomieten:
Dag 1: Lago di Fedaia – passo Pordoi – Friedrich August Hütte
Dag 2: Friedrich August Hütte – Rigugio Sasso Piatto
Dag 3: Rigugio Sasso Piatto – Rifugio Antermoia – Rifugio Passo Principe
Dag 4: Rifugio Passo Principe – Val di Fassa
Lijkt het jou nu ook tof om een keer van berghut naar berghut door de Dolomieten te trekken? Meiden in de Bergen laat je met haar huttentochten de bergen beleven samen met andere vrouwen! Bekijk snel wanneer de huttentocht door de Dolomieten dit jaar gepland staat.
