Een huttentocht in het Rätikon gebergte in de herfst staat bijna garant voor mooie plaatjes! De bomen kleuren bruin, oranje en geel. Daarnaast verliezen de groene alpenweides hun kleur doordat het gras dor wordt. Reden genoeg om de koeien naar het dal te halen en ook de wilde dieren trekken zich verder terug. Ook de laagstaande zon draagt bij aan het mooie beeld dat de herfst de natuur geeft. Naast het kleuren spektakel in de natuur is er nog een voordeel van in de herfst de bergen intrekken en dat is dat het veel minder druk is dan in de zomer. Begin oktober was ik samen met een vriendin voor een huttentocht in het Rätikon gebergte, dat op de grens ligt van Vorarlberg, Liechtenstein en Graubünden. Loop je mee?
Huttentocht in het Rätikon plannen
Met twee drukke agenda’s bleek het nog lastig een datum te prikken. Begin oktober hadden we beiden een gaatje in onze agenda, dus dat werd het moment om een huttentocht te maken. Alleen kwam ik er al snel achter dat een huttentocht plannen begin oktober een grotere uitdaging is dan verwacht. Eind september sluiten namelijk veel hutten hun deuren tot de winter zijn intrede heeft gedaan of zelfs tot de zomer weer voor de deur staat.
We zijn voor de volle bergbeleving gegaan en hadden in alle hutten een bedje gereserveerd op lagers
In de voorbereiding van de huttentocht door het Rätikon heb ik dan ook flink gepuzzeld om met de hutten die nog wel open waren een mooie, maar niet te zware tocht te maken. Het was voor Roos, waarmee ik samen vier dagen op pad ging, de eerste keer dat ze een huttentocht in de bergen ging doen. En om haar een volle bergbeleving te geven, hadden we in alle hutten een bedje gereserveerd op lagers. Voor mensen die nog nooit in een berghut zijn geweest, kan een lager een hele nieuwe beleving zijn! Het is namelijk een lang bed over de breedte van een kamer waar je met zijn allen zij aan zij naast elkaar ligt. Een soort hostel, maar dan anders.
Het plannen van de huttentocht is uiteindelijk met de juiste informatie, kaarten en berekeningen een tocht van 51 kilometer, 4350 hoogtemeters en 3 hutten geworden.
Wil jij een huttentochten maken door dit prachtige gebied? Bekijk hier de Sportieve BergMeid huttentocht door het Rätikon gebergte in Oostenrijk.
Dag 1: Een herfst of toch een zomer huttentocht?
Op de dag van aankomst bij ons startpunt in het Oostenrijkse dorpje Latschau, scheen de zon heerlijk! De eerste nacht verbleven we in een authenthiek pension wat door de ligging vlakbij een grote parkeerplaats een goede uitvalbasis is voor meerdaagse tochten. De herfst leek in Latschau nog even op zich te laten wachten. Een groot gedeelte van de bomen was nog groen en bij de huizen stonden de bloemen nog volop in de bloei. Toch was de transformatie van de herfst hier en daar wel zichtbaar, sommige bomen begonnen al rood en geel te kleuren. Ook zagen de alpenweides er ook niet meer zo sappig groen uit als in de lente en zomer.
Een goed begin is het halve werk
De avond voor vertrek verliep helaas niet geheel volgens plan. Ondanks dat ik een uitgebreide paklijst had gemaakt met spullen en kleding die Roos mee moest nemen, die we overigens voor vertrek thuis ook nog gecheckt en aangevuld hadden met spullen, bleken we niet alles gecontroleerd te hebben.
Zoiets gebeurt je geen twee keer
De schoenen hadden we namelijk niet meer bekeken.. Je voelt het misschien al aankomen, ze was ze niet vergeten, maar het waren wel twee verschillende schoenen! Nu hoor ik je denken, hoe krijg je dat nou weer voor elkaar!? Dat was ook mijn eerste gedachte. Een huttentocht lopen zonder goed schoeisel is niet fijn. Voorbereid als ik was, had ik twee paar schoenen meegenomen omdat ik nog niet precies wist welke ik aan wilde trekken. Helaas, kwam mijn schoenmaat niet overeen met die van Roos. De paniek sloeg tocht wel lichtelijk toe. Gelukkig zijn we er op tijd achter gekomen en konden we nog langs een lokale outdoor winkel in Tschagguns rijden om een nieuw paar bergschoenen aan te schaffen. Zoiets gebeurt je geen twee keer!
Een ambitieuze Rätikon huttentocht
Toen we de volgende ochtend uit het raam keken, begon het meteen te kriebelen. Onze eerste wandeldag begon met een strak blauwe hemel. Volgens de planning was het vandaag meteen de langste en zwaarste dag. Met een route van 15 kilometer en 1600 hoogtemeters voor de boeg gebonnen. wevol goede moed aan de tocht! Eindpunt van vandaag: de Douglass Hütte bij de Lünersee. Zoals je dat zelf misschien wel eens hebt ervaren in de bergen heb je niet altijd de luxe om rustig op te warmen met een lichte stijging. Daarnaast ben ik geen fan van op hoogte komen met liften. Hierdoor hadden we meteen een klim van 800 hoogtemeters aan onze broek, die dus niet echt begon met een lichte stijging. We stegen snel, maar tijdens het klimmen door de bossen hadden we wel meteen fantastisch uitzicht over het dal met de dorpjes Tschagguns, Schruns en Vandans in de diepte.
Ik had de route goed bestudeerd, alleen is het in het begin toch altijd even zoeken. Zo stonden we op een kruispunt even op de kaart te kijken, toen er een aardige Oostenrijkse man stopte om te vragen waar we heen moesten. Wij gaven aan dat we op weg waren naar de Douglass Hütte, dat vond de meneer nogal fanatiek! Hij wees dat we nog verder rechtdoor moesten en we maar niet teveel pauzes moesten nemen… Die opmerking baarde ons wat zorgen, ik had mijn berekeningen toch goed gemaakt?! Het was wel een lange en uitdagende dag, maar het zou te doen moeten zijn. We lieten ons niet gek maken, maar gingen wel snel verder!
Hij wees dat we nog verder rechtdoor moesten en we maar niet teveel pauzes moesten nemen…
Ondanks de opmerking van de Oostenrijker hadden we samen de afspraak gemaakt om om de twee uur te stoppen en een korte pauze te nemen, wat te eten en te drinken. De eerste stop was bovenaan de piste vlakbij de Hüttenkopfbahn. Na de pauze ging de volgende etappe van de tocht richting Alpengasthof Rellstal waar onze lunch gepland stond. De route vandaag loopt grotendeels door het skigebied waarin veel werklui hard bezig waren alles klaar te maken voor het winterseizoen. Zij waren hard aan het werk, wij genoten in de afdaling naar het Rellstal van het uitzicht op de Zimba.
Rond de middag kwamen we aan bij het Alpengasthof voor onze lunch. We hadden beiden een heerlijke lunch met brood, Oostenrijks spek en een spiegelei.
Tijdens de eerste dag van de huttentocht in het Rätikon gebergte schijnt de zon volop!
Met een goed gevulde buik vervolgden wij onze weg met de tweede klim van de dag richting de Lünerkrinne. Doordat we in kom tussen de bergen liepen, stond er geen zuchtje wind en scheen de zon vol op ons hoofd. Hier hadden we niet echt op gerekend..
Eenmaal aangekomen bij de pasovergang was de klim omhoog meteen vergeten door de super mooie doorkijk die we kregen. Uitzicht op de Lünersee met haar omringende bergen. Met de zon op het water kleurde het turquoise en de ruige bergen op de achtergrond deden ons besluiten even van van het moment te genieten. Na de afdaling richting de hut sloten we de dag om vier uur enigszins moe maar voldaan af op het terras bij de Douglass Hütte aan de voet van de Lünersee. Waarschijnlijk was de Oostenrijkse meneer een beetje bevooroordeeld… We hadden het gewoon gehaald! Dag 1 van onze Rätikon huttentocht zat erop.
Dag 2: Grensroute door Oostenrijk en Zwitserland
De eerste nacht van onze Rätikon huttentocht kwamen we enigszins onrustig door en we werden om 7 uur gewekt door de eerste lift die met de Lünerseebahn omhoog kwam naast de hut. Toch hadden we er weer zin in! Met een stevig ontbijt achter onze kiezen, gingen we vol goede zin van start aan onze tweede dag. Vandaag begon de tocht rustig met een vlak begin via de Zentralalpenweg naar de andere kant van de Lünersee. Vandaag loopt de tocht in een redelijk rechte lijn richting de Lindauer Hütte waarbij we twee pasovergangen hebben.
De Rätikon huttentocht route loopt parallel aan de grens tussen Oostenrijk en Zwisterland, hierdoor kwamen we overal oude tolhutjes tegen, welke tevens markante punten op de kaart vormen.
Het mooie van deze etappe is het duidelijke contrast tussen de groene bergen waar we liepen en het grensgebergte wat als een groot kalkmassief eruit springt.
Rond het middaguur waren we al bij onze eindbestemming van vandaag. Het terras bij de hut was afgeladen vol, dus besloten we snel ons broodje te eten en nog een middagwandeling naar de Geisspitze te maken. Dit leverde ons voor vandaag een extra fysieke prikkel op van 600 hoogtemeters. Je hoort ons zeker niet klagen, want anders waren we de bergen niet ingegaan. Wederom was het uitzicht de moeite waard! Vanuit hier hadden we namelijk een 360 uitzicht op de omgeving en mooi zicht op de prominente Drei Türme. Drie grote bergtoppen die als markante torens boven de vallei uitsteken.
In de Douglass Hütte was ons ter oren gekomen dat we de Kaiserschmarrn in de Lindauer Hütte echt niet mochten missen!
Je merkt goed dat iedereen er in het weekend op uit trekt, want ’s avonds in de hut was het gezellig druk. In de Douglass Hütte was ons ter oren gekomen dat we de Kaiserschmarrn in de Lindauer Hütte echt niet mochten missen. Dat hebben we dan ook niet gedaan en ik kan je vertellen het heeft zeer goed gesmaakt!
Dag 3: De Rätikon huttentocht gaat wandelend naar Zwitserland
Dag drie stond in het teken van grensovergangen. Het was namelijk de bedoeling om lekker decadent in Zwitserland te gaan lunchen en vervolgens weer in Oostenrijk te slapen. De tocht begon met een klim naar de Drusentor, onze eerste grensovergang. Ondanks dat de temperatuur nu aangenaam was, lag er her en der nog sneeuw die afgelopen week gevallen was. In onze klim omhoog passeerden we dan ook verschillende sneeuwvelden.
Toen we op de Drusentor aankwamen snapten we waarom die mensen zich zo warm aangekleed hadden
Van het stijgen kregen Roos en ik het alweer dusdanig warm dat we ons lange thermoshirt ingeruild hadden voor een shirt met korte mouwen. We vonden het daarom nogal overdreven dat we onderweg mensen tegenkwamen die helemaal ingepakt waren met muts, handschoenen en een dikke jas. MAAR, toen we op de Drusentor aankwamen snapten we waarom die mensen zich zo warm aangekleed hadden. De wind suisde om onze oren, het was koud en we stonden precies in de schaduw van de rotsen! Het uitzicht daarentegen was wel weer mooi. We zochten snel wat beschutting achter de rotsen uit de wind. Gezien de smalle pasovergang snapen we nu wel waarom de pasovergang de Drusentor heet.
Eenmaal de pas over zag het landschap er weer totaal anders uit. Hier waren vooral veel groene bergen, die nu niet meer helemaal groen waren. Het leek wel alsof we de set van ‘The Lord of the Rings’ instapten.
Vanaf de grensovergang was het nog een klein stukje naar de Zwitserse Carschina Hütte waar we gingen lunchen. De mensen in de hut waren erg vriendelijk en de lunch, inclusief huisgemaakte chocolade kuche, was erg goed! En we konden gelukkig gewoon met euro’s betalen. Hier had ik namelijk niet bij stilgestaan dat dat wel eens anders had kunnen zijn. Ik had al veel gelezen over de mooi berg, maar vanaf deze kant van de grens hadden we voor het eerst goed zicht op de Sulzfluh.
We vervolgden onze tocht aan de voet van deze imposante reus
Vlak voordat we de grens weer overstaken naar Oostenrijk betraden we een grote rots vlakte met middenin een alpenweide waar we de eerste marmotten van de tocht hoorden. Het gebied waar we vanaf het begin af aan doorheen liepen, leent zicht uitstekend voor deze dieren en je hoort ze eigenlijk ook altijd. Alleen het was me juist al opgevallen dat we er tot dan toe nog geen gehoord hadden! Waarschijnlijk was het overgrote gedeelte al in winterslaap, al was het daar nu nog wel warm voor. Eenmaal de grens weer over via de Tilisunafürkele was de Tilisuna Hütte en de Tilisunasee al zichtbaar.
Vandaag is alweer de laatste overnachting in een hut van onze tocht. En door de ligging vonden we het eigenlijk ook wel de mooiste! De berghut is alleen maar te voet bereikbaar wat we ’s avonds ook merkten, want we waren maar met acht personen te gast. Heerlijk eigenlijk, want dit betekende dat we de lager helemaal voor onszelf hadden. Het was een heldere nacht en vanuit ons raam in de lager hebben we naar de duizenden sterren liggen kijken die goed zichtbaar waren, waarna we een heerlijke nacht tegemoet gingen.
Dag 4: Time flies when you are having fun
In de ochtend van de laatste wandeldag werden we getrakteerd op een breakfast with a view en gemzen! Vanuit de Stübe konden we genieten van een wolkeloze lucht met de zon die opkwam. En naast dat prachtige uitzicht liepen er ook nog eens twee grote groepen gemzen voor de deur. Hebben we toch nog wat wildlife in de bergen gespot.
De route voor de laatste dag stond nog niet in beton gegoten. In de avond hadden we met een Duits stel gesproken en zij gaven aan dat de route via het Schwarzhornsattel en dan de Walser Alpjoch erg mooi was. Dus besloten we deze route te nemen. En dat was niet voor niets, wat een mooie route!
Niet alleen het uitzicht via de Walser Alpjoch was fantastisch, maar het toffe was ook dat we eigenlijk over bijna heel het gebied uitkeken waar we tot dan toe hadden gelopen. We zagen de route naar de Geisspitze, de Sulzfluh, de Drei Türme, de Drusentor en ons startpunt bij het stuwmeer van Latschau.
Hadden we net zowaar ons wandelavontuur even uitgebreid met een grensverleggende activiteit
Als kers op de taart hadden we bedacht de Tschagggunser Mittagspitze te beklimmen en bovenop een theetje te doen. Omdat Roos hoogtevrees heeft, waar ze tot dan toe heel goed mee omgegaan was, besloten we haar tas bij de wegwijzer te laten staan. Dit bordje gaf namelijk aan dat het een niet-gezekerde en ongemarkeerde route was. Dat schrikte ons op dat moment niet af!
Het begon met een beetje klimmen en klauteren, waarna het toch wel serieuzer klim en klauterwerk werd. Hier besloten we vanuit veiligheidsoogpunt de tocht op driekwart maar te staken en vanaf daar van het uitzicht te genieten. Veiligheid gaat namelijk boven alles en aangezien ik mijn vriendin had uitgenodigd voor deze tocht voelde ik me ook verantwoordelijk haar weer veilig thuis te brengen.
Toch kon ik het zelf niet laten om alsnog een stukje verder omhoog te gaan, dit terwijl Roos beneden de wacht hield. Vlak onder de top met het topkruis in het vizier bedacht ik me dat het ook wel welletjes was. Ik moest de weg die ik omhoog geklauterd was natuurlijk ook weer (heelhuids) naar beneden. Met wat adrenaline en een iets wat verhoogde hartslag kwamen we weer veilig beneden bij de wegwijzer waar we uiteindelijk onze thee hebben gedronken. Hadden we net zowaar ons wandelavontuur even uitgebreid met een grensverleggende activiteit.
Wat een avontuur in het Rätikon gebergte!
Met ons hoofd nog vol van het avontuur, realiseerden we ons dat de laatste afdaling begonnen was en dat de tocht er bijna op zat. Tijdens de afdaling naar de parkeerplaats bleef de Tschaggunser Mittagspitze continu naar ons lonken. Wie weet bedwingen we deze berg in de toekomst nog een keer.
Het was een leuke, afwisselende en toch ook wel uitdagende tocht in een super mooi gebied wat zich leent voor nog meer mogelijkheden. Op weg naar de auto kijken we voldaan terug op een mooie vuurdoop en huttentocht avontuur.
Wil jij samen met andere meiden mee op avontuur en het Rätikon gebergte ook ontdekken? Bekijk dan snel de huttentocht door dit mooie grensgebied in Oostenrijk.
