Te voet van Mexico naar Canada, ruim 4200 km door de wildernis van Noord-Amerika over de Pacific Crest Trail (PCT). Mijn lijf is getraind, de wil het einddoel te halen is er, evenals het visum, de permit en de gear. Als alles volgens plan verloopt vertrekken mijn man en ik begin april naar de Verenigde Staten. We lopen dan de eerste maand samen, daarna gaat hij weer naar huis en loop ik de overige 4-5 maanden van mijn thru-hike alleen.
“Of all the paths in life you take, make sure some of them are dirt” John Muir
Thru-hiking: wat houdt dat in?
Thru-hiking (of through-hiking) betekent dat je een bestaande lange afstandsroute in één keer aflegt, van A naar B. Dit begrip is vooral in de Verenigde Staten bekend, en heeft vaak betrekking op de bekendste thru-hikes die dit land kent: de Pacific Crest trail en de Continental Divide Trail, beide van Mexico naar Canada, en de Appalachian Trail, van Georgia naar Maine. Maar er zijn meer bekende thru-hikes, zoals de Te Araroa Trail in Nieuw-Zeeland die van het noordelijkste punt naar het zuidelijkste punt van het land loopt. En niet te vergeten de Camino de Santiago in Spanje, waarbij het varieert hoe lang de route is afhankelijk van de route en het vertrekpunt dat je kiest.
Een thru-hike kent andere uitdagingen dan een kortere backpacktrip. Je loopt maanden achtereen waarbij je vaak alleen zult zijn. Hier moet je goed tegen kunnen, en je moet jezelf kunnen motiveren om door te gaan als je het zwaar hebt. Ook moet je goed voor je lijf zorgen want het is van het grootste belang dat je sterk blijft en niet te veel vermagert; het adagium ‘ik eet het er wel weer aan als ik thuis of terug in de stad ben’, gaat niet op.
Hoe was mij fysieke voorbereiding op de Pacific Crest Trail?
Ieder bereidt zich op haar of zijn eigen manier op de uitdaging van een thru-hike voor. Ikzelf wandel sowieso al dagelijks en ook loop ik graag hard, lange stukken van soms uren achtereen. Hierdoor zijn mijn basisconditie en de belastbaarheid van mijn lijf goed. Ik ben niet echt anders gaan wandelen of hardlopen dan ik altijd al deed in mijn voorbereiding op de Pacific Crest Trail. Ik heb een drukke baan met onregelmatige werktijden waardoor het voor mij niet mogelijk is om geregeld op trainingsweekend te gaan; bij mij zijn de trainingen dus geïntegreerd in mijn dagelijks leven. Wel loop ik nu vaker met een zware rugzak op, ook als het niet nodig is.
Ik heb ik de afgelopen jaren heel wat meerweekse bergtochten gemaakt. Van het hooggebergte in Nepal tot alpentochten dichterbij huis, hierdoor weet ik redelijk goed wat mijn lijf aankan, wat mijn valkuilen zijn, en wat qua gear wel of niet werkt voor mij.
Mijn logistieke voorbereiding
Er is een heleboel te regelen voordat je goed en wel een half jaar de wildernis in kan verdwijnen. Denk aan financiën, permits, visa en je ‘leven’ op pauze zetten… laat ik bij het begin beginnen. Ik besloot een half jaar geleden dat 2022 voor mij het jaar van de Pacific Crest Trail zou worden. Het eerste waar ik toen mee aan de slag ben gegaan, was mijn visumaanvraag. Ik kwam erachter dat je, om een half jaar lang aaneengesloten in de VS te mogen zijn, een gecombineerd B1/B2 visum nodig hebt. Het eerste wat ik moest doen toen ik aan mijn B2 visumaanvraag begon, was online het zogenaamde DS-160 formulier invullen.
Het uiteindelijke interview was een piece of cake en voila, een paar dagen later kreeg ik mijn paspoort thuisgestuurd met visum en al
Dit was niet ingewikkeld, maar nam wel wat tijd in beslag gezien de hoeveelheid van vragen en specifieke antwoorden die ik moest verzamelen (de middelste naam van mijn moeder, of het adres van mijn middelbare school, bijvoorbeeld). Toen ik hiermee klaar was kon ik een afspraak boeken op het consulaat in Amsterdam voor het ‘interview’. Dit was het afgelopen jaar uitdagender dan andere jaren, omdat er, vanwege COVID, lange wachttijden waren. Mijn afspraak kon ik op dat moment pas een hálf jaar later inplannen. Gelukkig lukte het uiteindelijk om de afspraak te vervroegen naar december 2021. Voor het interview had ik allerlei papierwerk verzameld als bewijs dat ik binding met Nederland heb. Daanaast moest ik bewijs hebben dat ik de financiële middelen heb om mijn plan te kunnen uitvoeren. Het uiteindelijke interview was een piece of cake en voila, een paar dagen later kreeg ik mijn paspoort thuisgestuurd met visum en al.
Nog meer permits
Om de PCT te kunnen lopen, heb je enkele permits nodig. De belangrijkste is de ‘Long-distance Permit’ van de PCT Association. Er zijn jaarlijks 2 data waarop deze permits vergeven worden; in november en in januari. In de periode tussen 1 maart en 31 mei van een kalenderjaar, worden er in totaal 50 permits per dag vergeven. Dit gaat aan de hand van een lotingsysteem; je moet op tijd inloggen, komt dan in een digitale wachtruimte waar je een random nummer wordt toegewezen en als je aan de beurt bent, mag je beginnen met je permitaanvraag. Ik heb het geluk gehad dat ik een permit kon bemachtigen op mijn datum van eerste keuze- 10 april-, maar het bleek dat er véél meer mensen dan plekken waren.
Ook heb ik via de website van de PCTA een ‘California Fire Permit’ aan moeten vragen, aangezien ik van plan ben om gebruik te maken van een gasbrandertje. In andere jaren was ook de ‘Canada Entry Permit’ van belang om aan het eind van de tocht wandelend Canada binnen te mogen komen. Nu is dit vanwege COVID echter niet mogelijk. Ik zal een stukje terug moeten lopen na het eindigen van de PCT en via Seattle terug naar huis reizen.
Je ‘leven’ even pauzeren
En dan nog dit: mijn ‘leven’ thuis dat gepauzeerd gaat worden. Ik heb mijn baan opgezegd, omdat ik op dit punt in mijn carrière nog heel flexibel ben en korte contracten werk. Ik ga er vanuit dat het na terugkomst wel lukt om een nieuwe baan te vinden. Mijn man zal het grootste deel van de reis gewoon thuis zijn. Hierdoor heb ik geen huis dat onderverhuurd moet worden of dieren waar onderdak voor moet worden gevonden. Wel lopen de vaste lasten natuurlijk door, dus ik heb behoorlijk gespaard om niet in de financiële problemen te komen.
Mijn gear voor de Pacific Crest Trail
Dit is een onderwerp waar ik een hele blog aan zou kunnen wijden. Samengevat gaat het mij vooral om een goede balans vinden tussen ‘ultralight’ en ‘veilig’. Ik wil zo min mogelijk bij me hebben, omdat ik alles zelf 4200 km lang op mijn rug zal moeten dragen. Tegelijkertijd wil ik gevaarlijke situaties zo veel mogelijk voorkomen. Je kunt dan denken aan dreigende onderkoeling, niet voldoende droge of warme kleding hebben of niet de mogelijkheid om een warme kop thee of kruik te kunnen maken.
Ik heb in de loop van het afgelopen half jaar mijn gear samengesteld en ben er nu wel uit wat ik mee wil gaan nemen. Hiervoor heb ik wel een aantal tests gedaan zoals bijvoorbeeld kamperen in de Zwitserse sneeuw tijdens de wintersport van dit voorjaar. Tegelijkertijd sluit ik niet uit dat er nog wat ‘swaps along the way’ zullen zijn. Dit is natuurlijk ook afhankelijk van de condities in bijvoorbeeld de high Sierras.
De Big four
Het voert wat ver om al mijn keuzes qua gear te bespreken, daarom wil ik me beperken tot de ‘big four’:
- de tent;
- slaapmat;
- slaapzak;
- rugzak.
Tegenwoordig zijn er ultralichte tentjes gemaakt van dyneema; oersterk, maar ultralicht materiaal afkomstig uit de zeilwereld. Mijn tentje, de Zpacks Duplex, is hier ook van gemaakt. Ik zet hem op met wandelstokken en zo komt het dat het tentje, inclusief haringen en grondzeil, niet meer dan 600 gram weegt. Qua slaapmat heb ik gekozen voor de Thermarest NeoAir XTherm. Dit is een mat van 430 gram met een zogenaamde R-waarde van 6.9 die dus isoleert tot ver beneden het vriespunt. Heel erg fijn voor een kouwelijke slaper zoals ik.
Ik heb besloten mijn vertrouwde slaapzak mee te nemen; de Western Mountaineering Badger MF. Deze weegt rond de 1100 gram; hierop besparen veel van mijn mede-hikers wat gewicht. Veel mensen kiezen namelijk voor een ‘quilt’ in plaats van een slaapzak: dit is een slaapzak zonder capuchon die meestal helemaal open is aan de onderkant, waardoor je dus fors gewicht bespaart. Het idee hierachter is dat het dons waarop je ligt samengedrukt wordt en dus toch niet isoleert. Maar ik ben gehecht aan mijn slaapzak en heb gekozen deze mee te nemen op reis. Qua tas heb ik gekozen voor een lichtgewicht model van Osprey: de Exos 48L. Ik heb altijd fijne ervaring gehad met Osprey dus heb daar nu weer voor gekozen.
Tot slot
Dit wat betreft mijn voorbereidingen. Ik ga vanavond het laatste nachtdienstblok in voorafgaand aan mijn reis, en zo zullen er de komende weken veel vaker ‘voor- het- laatst-momenten’ zijn. Tijdens mijn reis zal ik af en toe wat delen via instagram en Sietske heeft me gevraagd om na afloop van mijn tocht, nogmaals een blog te schrijven. Heel erg leuk om dit te mogen doen. Dus tot ziens!
Maak kennis met Sofie
Sofie
@sofiedewilde9
Ik ben Sofie de Wilde, ik ben 29 jaar en woon samen met mijn man Leendert Jan in Wageningen. Ik werk als arts op een spoedeisende hulp en word van niets zo blij als van buitenzijn, bergen, sportieve doelen stellen en hard werken om ze te behalen, en van samenzijn met de mensen van wie ik hou. Dit laatste wordt lastig het komende jaar, en dat gaat echt wel soms pittig worden. Maar ik leef bij deze uitspraak: she turned her cant’s into cans and her dreams into plans!
Is een thru-hike misschien net teveel van het goede, maar lijkt het jou wel tof om meerdere dagen achter elkaar van berghut naar berghut door de bergen te trekken? Meiden in de Bergen laat je met haar huttentochten de bergen beleven samen met andere vrouwen! Bekijk de huttentochten die er dit jaar gepland staan.